Sonra birden eksiliyorsun. Bir parçanı kesiyorlar. Kalbini ikiye bölüyorlar. Yarım kalıyorsun. Yaşıyorsun. Ama eksik, ama yarım… zorlada olsa yaşıyorsun. Sonra… sonra özlüyorsun işte. Her yanını… bıraktığın, eksildiğin yerden özlemeye başlıyorsun. Tam düzelttim dediğin yerde. Yeni bir sayfa açmışken anlıyorsun. Geçmişin parçaları her zaman peşinde olacak. Hiç bir zaman yeni sayfa temiz kalmayacak. O geçmiş, kirletecekti. Birine olan aşkın ve özlemin geleceğini daima zorlayacaktı. Eksikliğini hissetirecekti. Her üzüldüğünde koyamadığın başın, o hiç olmayan omuzun, kurulmayan hayallerin, boş ellerin ve eksik uykuların her geçen gün daha da rahatsız edecekti seni. Alışmayacak, alışamayacaktın. Kabullenecektin.