Kalabalık bir şehirde, yoğun bir ortamda veya yaşadığı çevre içinde bile insan, ruhsal bir izolasyon hissi yaşayabilir. Mücerred yaşamak da böyle bir şeydir. Kendinle baş başa kalmak, etrafında kimsenin olmaması insanı bambaşka bir dünyada hissettirir. Bazen kitaplara, bazen parklara bazen de kimsenin gelmediği bir yere gitmek isteriz. Yalnızlık paylaşılır mı bilmiyorum. Paylaşılsa yalnızlık olmazdı sanırım. Şimdi Yaşar Kemal’in Yalnızlık şiiri ile sizleri baş başa bırakıyorum. Bu şiirde gözlerinizi kapatıp bir dağın zirvesinde hissedin kendinizi. Kısacık bir şiir fakat etkisi uzun sürebilir.

Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
Su olsan kimse içmez,
Yol olsan kimse geçmez,
Elin adamı ne anlar senden?
Çıkarsın bir dağ başına,
Bir ağaç bulursun Tellersin
pullarsın Gelin eylersin.
Bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün.
Köpürmüş gelen bulutları.
Başka ne gelir elden?
Çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
şu dünyanın ıssızlığı.
Tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı!

Şair: Yaşar Kemal
Yorum: Furkan Özdemir
Müzik: Grup Alzaymır – Süphan Dağı

#şiir #yaşarkemal #yalnızlık