1980 yılının soğuk bir kış Cuma gecesiydi.
Harbiye, Gülizar Gazinosu’ndaki büyük gala için hazırlıklar tamamlanmıştı. Olaylı gecede, dönemin
başarılı assolisti Nigâr Uluerer sahne alıyordu.
Gazinonun içi tıklım tıklımdı. Dönemin tüm ünlü isimleri ve gazeteleri yerlerini almış, heyecanla
assolistin sahneye çıkmasını bekliyordu.
Ancak o günün kahramanı Nigâr Hanım değildi. Yıllar sonra Nigâr Uluerer unutulacak, sadece bu iki
dev isim konuşulacaktı.
Başrollerden biri sınırları sonuna kadar zorlayan bir isimdi. Sesi ve şarkılarıyla herkesin kalbine
dokunmayı başarmıştı. Efendiliğiyle ve güzel Türkçesiyle halkın sevgisini kazanmıştı.
Yaptığı sahne şovlarıyla âdeta yeni bir çağ başlatmıştı. Erkek sanatçıların sade ve donuk kıyafetlerine,
ışıltı ve sıra dışılık getirmişti. Dolgu topukları, ojeleri ve makyajıyla sahneye çıkmış, halkının Paşa’sı
olmuştu.
Ona çapkın diyorlardı. Ama ne yaparsa yapsın, daima hoş görüyle karşılanıyordu. Hiçbir yasak ona
uğramıyordu.
Siyasi çevre tarafından oldukça seviliyor ve kabul görüyordu. Onu sahneden koparan yasaklar değil,
hastalığı olacaktı.
O, “Sanat Güneşi” Zeki Müren’den başkası değildi.
Bir yanda ise tartışmasız çok güçlü bir sese sahip olan dönemin en iyi assolistlerinden biri vardı. Cinsel
kimliğinden dolayı çoğu zaman aşağılanmalara boyun eğmek zorunda kalıyordu.
Asla bir kadın olarak kabul görmüyordu. Gazeteciler hakkında haber yaparken ondan “Prens” diye
bahsediyorlardı.
Ve o olaylı geceden çok kısa bir süre sonra; ülkesinden kovulacak, kara listeye alınacak ve kapalı
kapılar ardında yaşayacaktı. Bu isim, yıllar sonra ona “Diva” diyeceğimiz Bülent Ersoy’dan başkası
değildi.
Bu iki dev sanatçı, o geceye kadar bir araya gelmemişti…

Ama her şey o andan sonra başlamıştı…